Een houten bruiloft

Op 24 september 2011 stapten B en ik in het huwelijksbootje. Vorige week zaterdag waren we dus 5 jaar getrouwd. Vijf jaar (dat is hout)… het lijkt al een hele tijd en toch voelt het ook als gisteren.

We trouwden in een emotioneel heel zware periode. Dat had niks te maken met onze gevoelens voor elkaar of de overtuiging dat we de rest van ons leven samen wilden doorbrengen, maar wel met het overlijden van mijn mama twee maanden eerder. Ondanks het grote verdriet waren we toch vastberaden om er een prachtige dag van te maken. Zoals mama het gewild had. Met de stralende gezichten van onze familie en vrienden, een heerlijk zwoel herfstweertje en enorm veel liefde om ons heen slaagden we erin om even de pijn te vergeten.

Hoewel we vóór onze trouwdag al 11 jaar een koppel waren, ben ik ervan overtuigd dat trouwen in die moeilijke tijd onze liefde sterker heeft gemaakt. Nog voor we onze trouwbeloften uitspraken, hadden we al bewezen er voor elkaar te zijn in goede en slechte tijden.

Trouwen zou ik zo opnieuw doen. En ja, ook met dezelfde man! Ik vond trouwen zo fijn dat ik stiekem een beetje jaloers ben op alle vrouwen die in het huwelijksbootje stappen, omdat zij het nog tegoed hebben. Eigenlijk zag ik in ons 5-jarig jubileum een goede gelegenheid voor een tweede trouwfeest, maar B stak daar al gauw een stokje voor. Misschien maar goed ook, want na de verbouwing en de verhuis was het wel even tijd voor een rustige periode in ons leven.  En dus vierden we deze gelegenheid op een wat meer bescheiden manier.

De dag begon met Z en S die heel ongeduldig en opgewekt op ons bed sprongen. Ze hadden een verrassing geknutseld en konden niet wachten om ze te geven: een bloemstukje van gele servietten. Mogen uitslapen was misschien een beter cadeautje geweest, maar die twee schatten waren zo in de wolken dat ze ons aanstaken met hun enthousiasme en we vroeger dan gepland uit de veren waren.

Op een bezoekje van mijn papa en zijn vriendin na, was het verder een doodgewone zaterdag. Boodschappen doen, wassen, in de tuin werken … Om 18u brachten we onze kids weg en was het (eindelijk) tijd voor een romantische tête-à-tête in het sterrenrestaurant Wy by Bart De Pooter.

Exact een jaar eerder bezochten we De Pastorale, het andere sterrenrestaurant van Bart De Pooter. In tegenstelling tot de vele kritische commentaren die we hadden gehoord, waren wij wel omvergeblazen van het menu dat we daar voorgeschoteld kregen. We vonden het dus een gokje waard om deze keer Wy uit te proberen.

Bij het toekomen, waren we een beetje in de war. Volgens wat we gelezen hadden, was het restaurant gelegen in The Mercedes House. The Mercedes House bleek echter een Smart winkel geworden te zijn. Dineren tussen luxueuze mercedeswagens leek ons wel een unieke belevenis, maar hier en daar een kleine Smart zien staan, het is toch niet helemaal hetzelfde…

Verder begon de avond veelbelovend. Bij het aperitief kregen we onmiddellijk drie hapjes: een krokantje van selder met artisjok, bloemen en kruiden, een kersengazpacho met sneeuw van geitenkaas en een tapenade van rode paprika met speciale toast en grissini om te dippen. De gin was mooi op smaak gebracht met passende botanicals en de juiste tonic erbij. De amuse van briochebrood met gerookte paling, wasabi en soja bleek een verrassend smakenpalet en zo kwam de appetijt echt goed op gang.

We hadden honger, en vooral goesting, dus kozen voor het 6-gangenmenu. Dat startte goed met een moderne versie van een rundstartaar. De Avrugakaviaar tilde dit gerecht naar een hoog niveau. Een bom van smaken! De portie was alleen wel erg groot voor een eerste voorgerecht. Toch was het té lekker om ook maar een kruimel te laten liggen. Het gerecht van grijze garnalen met prei en tomatenbonbon was eveneens om de vingers van af te likken. De vinaigrette van chartreuse werd tot de laatste druppel opgelepeld.

De volgende twee gerechten waren wat minder. De eerste hap van de rogvleugel met koksmelk, kombava, shiitaké en paksoi was heerlijk, maar na drie happen waren de smaken te overheersend waarbij de rog in het niets viel. Het hoofdgerecht van eend, rode bieten en frambozensaus was vrij gewoontjes. Lekker, zonder meer. Sommige stukken van het vlees waren jammer genoeg erg taai.

Na het hoofdgerecht volgde een verrassende bol van Comtékaas (eigenlijk een ronde berg schuim) met berkensiroop en notencrumble. Ik mispakte me even door de berkensiroop en verwachtte een eerder zoet gerecht, maar het bleek best zout te zijn. Zodra ik dat door had, kon ik het echt wel waarderen. Het dessert maakte de twee mindere gerechten helemaal goed: een warme vijg met kalamansi-ijs, harissa en een gelei van groene thee. Wauw, als je ervoor kan zorgen dat ik geen chocolade mis in een dessert, is het écht geslaagd.

Normaal gezien nemen we na het eten altijd koffie en thee om ook nog de mignardises te kunnen ontdekken. Zes gangen en een te grote portie tartaar staken daar ditmaal echter een stokje voor. Na het dessert, besloten we huiswaarts te keren. Wy was geen hoogvlieger, maar toch zaten er ook echte ontdekkingen tussen de gerechten. Helaas scoort Bart De Pooter voor ons net niet goed genoeg om terug te keren.

Voor sfeer en gezelligheid geven we onszelf een welverdiende 10! Zalig toch, zo’n romantisch avondje uit, even alleen met z’n tweeën, zonder stress en zonder sleur? En alsof dat nog niet mooi genoeg is, werd voor een spectaculair vuurwerk boven het nieuwe Havenhuis gezorgd, net op het moment dat we over het viaduct van Merksem huiswaarts reden. Genieten! Thanks Antwerp, you completed our day!

 

En jij, hoe vier jij het liefst een speciale gelegenheid? Met veel toeters en bellen, of in een intieme sfeer?